ΔΡΑΒΙΔΕΣ ΟΙ ΠΡΟΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Είναι η δέκατη τέταρτη μελέτη του Δασκάλου Νικολάου Μαργιωρή.
Σ' αυτήν παρουσιάζονται οι μακρινοί πρόγονοι των Ελλήνων, οι Δραβίδες (προκατακλυσμιαίος λαός), οι οποίοι με τον πολιτισμό τους είχαν προχωρήσει σε υψηλότατα σημεία τεχνικού και ιδίως πνευματικού μεγαλείου.
Όπως περιγράφεται ήταν θανάσιμοι εχθροί με τους συγγενείς τους Ατλαντίνους και τελικά κατόρθωσαν με υπαιτιότητα των Ατλαντίνων αμφότεροι οι λαοί αυτοί να αλληλοκαταστραφούν. Αυτό συνέβηκε πριν από δέκα έξι χιλιάδες περίπου χρόνια και μεταβλήθηκε η τραγική χώρα τους, η Ενδοχώρα, στη σημερινή Μεσόγειο. Ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα προήλθαν απ' εκεί όταν το ξύλινο πλοιάριό τους κάθισε στον Παρνασσό.
Αυτοί που γλύτωσαν στις κορυφές των βουνών της καταποντισμένης Ενδοχώρας συνέχισαν την ζωή τους με το καινούργιο όνειρό τους. Να φύγουν προς την ασάλευτη Ανατολή. Έτσι ύστερα από λίγα χρόνια έγινε η μεγαλύτερη μετανάστευση λαών στην περιοχή.
Η πλειονότητα όλων όσοι απέμειναν μαζί με τους απογόνους τους έφυγαν προς την ανατολή, όπου και έχτισαν στο διάβα τους τις ξακουσμένες πολιτείες Μοχένζο Ντάρο και Ελ Χαρράπα και μετέδωσαν τα πνευματικά τους φώτα (γιόγκα, θρησκεία κ.λ.π.). Ύστερα τράβηξαν από την γνώριμη κοιλάδα του Ινδού και εγκαταστάθηκαν στην τωρινή Ινδία. Η Ινδία είναι αδελφική χώρα προς την Ελλάδα. Εκατομμύρια εκατομμυρίων Ινδών μιλούν ακόμα και σήμερα τις Δραβινιακές γλώσσες, εκείνες των προγόνων μας Δραβίδων, που ξεκίνησαν κυρίως από το νησί Κρήτη πριν από 10.000 έως 12.000 χρόνια.